Jake LaBotz' leven zag er 25 jaar geleden anders uit. Hij liet bijna het leven na een zoveelste dosis drugs. Hij overleefde echter en besloot zijn leven een andere wending te geven: vanaf dan stak hij al zijn energie in het akteren en muziek maken. Tot zijn beroemde vriendenkring behoort niet alleen acteur Steve Buscemi, ook muzikant en producer Jimmy Sutton speelt een belangrijke rol in Jake's leven.

Op Moulin Blues kregen we de kans de veelzijdige Amerikaan te spreken. Blijkt dat zingen en acteren niet zijn enige passies zijn. En wat heeft hij toch met tattooshops?

Kom je eigenlijk uit een muzikale familie?
Mijn moeder en oom spelen beiden fingerstyle blues. Daar wist ik niks van als kind, want ik ben niet bij hen opgegroeid. Het was dus geen toeval dat ik die muziek begon te spelen als puber.

Wanneer ontdekte je dat je kon zingen?
Kan ik dat dan (lacht)? In het begin klonk ik zeker niet goed, ik deed het alleen zo graag. Als kind luisterde ik uren naar naar platen, en als ik een lied leuk vond, dan speelde ik dat steeds opnieuw, en probeerde ook mee te zingen. Later leerde ik gitaar spelen, en toen kon ik mezelf begeleiden terwijl ik zong.
Het was nooit mijn intentie om muzikant te worden. Als kind wou ik acteren. Daarna wou ik schrijver zijn: ik ging boeken schrijven, maar dat was teveel werk, dus dacht ik ‘ik schrijf dan maar een klein boekje, of een gedicht, of een songtekst’.

Stel, je moet kiezen tussen acteren of musiceren, wat wint er?
Muziek. Muziek is number one.
Acteren is natuurlijk ook wel leuk, ik ben blij dat ik niet hoef te kiezen.

Helpt het om verschillende persoonlijkheden te hebben om die beide jobs uit te oefenen?
De meeste mensen hebben verschillende persoonlijkheden: je hebt die nodig in je dagelijks leven. Dat maakt het interessant: ik gedraag me anders bij jou dan bij mijn vriendin, of bij mijn familie. We hebben allemaal een kern in onze persoonlijkheid, maar daarbuiten zijn onze mogelijkheden ongelimiteerd. Ik stel echter vast dat velen zich beperken tot wie ze denken te zijn, zich conformeren naar hoe onze omgeving ons ziet.
Een deel van onszelf maken we niet openbaar, misschien zijn er zelfs delen in onszelf die we nooit zullen kennen. Als we die delen van onszelf wel verkennen, ontdekken we misschien dat er heel rare mensen binnenin ons leven, en misschien willen die naar buiten om de wereld te ontdekken. Als acteur krijg ik de kans om hiermee te spelen. Het is plezierig om iemand uit te beelden die heel ver van je eigenste zelf, het masker dat je normaal toont aan de wereld. De slechterik spelen wordt zo wel erg interessant.

Je ging weg van huis op je vijftiende, en begon aan een avontuurlijk leven. Zijn er achteraf beschouwd dingen die je liever anders gedaan had?
Ik wou dat ik niet zoveel tijd verkwist had, dat ik geweten had hoe kostbaar het leven is. Je beseft dat pas eens je wat ouder bent, en er al een deel van je leven voorbij is. Ik heb er echt spijt van dat ik als jongeman in Chicago zoveel tijd verspild heb aan drank en drugs. Ik wou dat ik veel meer had opgelet en geluisterd toen ik met die oude bluesmannen speelde. Ik wou dat ik meer aanwezig was geweest: ik herinner me niet veel meer van die tijd, omdat ik altijd zo ver heen was. Spijtig genoeg zijn er ook geen foto's of opnames meer van die tijd te vinden.

Je bent altijd openhartig geweest over jouw verslavingen. Is het moeilijk om nuchter te blijven?
Het is helemaal niet moeilijk om nuchter te zijn en te blijven, zolang je maar open en eerlijk bent tegen jezelf. Mensen hebben altijd verslavingen: of het nu de computer of de smartphone is, de wereld zit vol verslaafden.
Maar die mensen die aan drank of drugs verslaafd zijn, krijgen soms een kans om er vanaf te geraken, en meestal is dat als je een zware schok te verduren krijgt, zoals iemand in je omgeving die sterft, of zwaar ziek wordt. Je moet dan die kans grijpen om af te kicken en terug te keren naar de echte wereld. Misschien is dat een spirituele zienswijze, maar ik zie het leven als een evolutie. Een mens moet evolueren in zijn leven. En het is niet altijd gemakkelijk om open te staan voor die mogelijkheden. Ikzelf ben ook nog altijd een verslaafde, maar nu kan ik niet meer zonder koffie. Ik kan gemakkelijk van de drank en drugs blijven, maar als ik koffie ruik, ben ik verloren (lacht).

Helpt meditatie?
Door de meditatie stel ik mezelf meer open voor de wereld, het helpt me om mijn kleine versie van de realiteit los te laten, om mijn opinies te laten varen, om niet altijd te proberen alleen mezelf te plezieren. Het helpt me ook te vermijden wat ik niet leuk vind. Hopelijk zie ik de dingen dan zoals ze echt zijn, en niet door al mijn 'Jake-filters'.

Terug naar de muziek nu. Je eigen songs zijn een mix van oude blues en country.
Het is een mix van alle muziek die ik leuk vind: oude gospel, soul, vroege rock 'n roll, popmuziek uit de jaren 60. Maar het gevoel, de kern van wat ik breng, is de oude countrymuziek. Dat zit er altijd in, zelfs als ik in een garagerock-tempo speel. Mijn songs zijn meestal ook redelijk triest, omdat dat een deel van mijn emoties is. Aan de andere kant speel ik ook graag oudere bluessongs, die zijn dikwijls iets vrolijker en minder diepgaand. 

Waar vind je de inspiratie voor de teksten?
Goede vraag, ik wou dat ik daar een eenvoudig antwoord op had. Ik vind tekstschrijven niet altijd gemakkelijk. Ik ben het creatiefst als ik door een moeilijke periode ga, omdat ik dan gedwongen word om het rustiger aan te doen. Dan pas bemerk ik de kleine, subtiele dingen in het leven. Ik kan me soms enorm opwinden, bijvoorbeeld als ik heel snel een nieuw album moet maken, en ik krijg niks op papier. Ik ben heel ongeduldig, en geraak snel gefrustreerd. Vertragen is het keywoord dan, maar het is niet eenvoudig.

Je laatste album werd door Jimmy Sutton geproduced. Hoelang kennen jullie elkaar al?
We zijn samen opgegroeid in Chicago, ik denk dat we elkaar zeker al 26 jaar kennen. We speelden vroeger samen muziek: Jimmy, ik en een drummer.
En toen begon hij wat opname materiaal te kopen, en we hebben samen nog wel eens iets opgenomen. Maar dat is nooit uitgebracht. Later begon hij met JD McPherson te werken, en dat was fantastische muziek, ik vond het echt top. We hebben toen besloten om samen te werken, maar het heeft me toch 6 jaar gekost om het album af te krijgen: ofwel was hij op tournee en dus niet beschikbaar, ofwel ik. Op een bepaald moment is het er gelukkig wel van gekomen. Ik ben nu al terug bezig met de opvolger, maar we gaan eerst nog wat afwachten hoe het huidige album het doet.  

In het verleden heb je al een paar keer in tattooshops getourd. Hoe ben je daar bij gekomen?
Zoals je wel weet is het niet altijd gemakkelijk om rond te komen als professioneel muzikant. Een tijdje geleden zat ik zonder bookingagent, en omdat ik heel wat tattoo artiesten ken, ik heb zelf ook heel wat tattoos, leek me dat wel iets.
Een van de dingen die zo speciaal zijn aan tattoo artiesten is dat ze naar muziek luisteren terwijl ze werken. Bovendien zijn het geen sedentaire mensen, het ene moment wonen ze in Californië, een aantal jaren later in New York, en weer later in Nebraska. En overal nemen ze hun muziek mee. Die muziek verspreid zich dus, want ook hun klanten horen het.
Dus dacht ik: er is een hele scene van artistieke mensen die naar mijn muziek luisteren, misschien willen ze mij wel boeken voor een optreden. Ik belde er een paar op, en voor ik het wist, had ik een hele tournee op poten gezet. Het is echt gemakkelijk nu: telkens ik nog een tournee wil organiseren, zet ik het gewoon op Facebook of op mijn website, en de aanbiedingen komen binnen! En het is nog leuk om te doen ook!

Kathy Van Peteghem

Foto © Manon Houtackers

meer foto's

'Rootstime Unplugged'